Inmiddels moesten verschillende banken worden gered. Dat terwijl banken er veel beter voorstaan dan tijdens de Grote Financiële Crisis van 2008. De onrust bleef helaas niet beperkt tot enkele regionale banken in de Verenigde Staten, maar sloeg ook over naar de zwakkere broeders in Europa. Credit Suisse was een voor de hand liggende naam, vanwege de vele schandalen en de miljardenboetes voor crimineel drugsgeld en het helpen van Amerikanen met het ontwijken van belastingen. Directe aanleiding bij Credit Suisse waren vragen van de centrale bank in Zwitserland over details in de jaarrekening. Dit was de reden van de eerste koersdaling dit jaar. Op een uitspraak van een grote aandeelhouder dat hij zijn belang niet uit wilde breiden bij een mogelijk emissie, volgde een verder koersdaling. Die koersdalingen in combinatie met de onzekerheid veroorzaakt door de problemen bij de regionale banken in de VS, heeft ook bij Credit Suisse een run op deposito’s veroorzaakt. De hulp van 50 miljard Zwitserse Frank op 15 maart was niet voldoende om de stabiliteit terug te brengen. Inmiddels wordt gewerkt aan de gedwongen integratie van Credit Suisse in UBS, waarmee een bank ontstaat die zelfs voor Zwitserland te groot is om te redden. Zwitserland is niet langer het eiland van veiligheid in de wereld. Ook Deutsche Bank – de brekebeen uit de Grote Financiële Crisis – ligt onder vuur, hoewel daar de balansverhoudingen in de afgelopen jaren duidelijk zijn verbeterd. Dat is maar goed ook, want voor Deutsche Bank is het minder eenvoudig een fusiepartner te vinden.

Het goede nieuws is dat er na de Grote Financiële Crisis uitgebreide draaiboeken liggen om banken te redden. De centrale bank zorgt voor tijdelijke liquiditeit en daarmee voor impliciete garanties richting spaarders en depositohouders. Inmiddels is twee derde van de kwantitatieve verkrapping alweer ongedaan gemaakt. Om herhaling te voorkomen zullen er nog strengere regels en hogere kapitaalseisen volgen, met als gevolg een rem op de kredietverlening. Het slechte nieuws is dat centrale banken ondanks de onrust in de afgelopen weken de rente hebben verhoogd, terwijl dit juist de oorzaak is van het probleem. Centrale banken bewegen nog altijd in tegenovergestelde richting, omdat de inflatie nog te hoog is. Bovendien kan het afblazen van een reeds aangekondigde renteverhoging het signaal afgeven dat de bankencrisis veel groter is. Hier conflicteert het streven naar prijsstabiliteit met het streven naar financiële stabiliteit.

In de kern gaat het om de ontwikkeling van de inflatie. Op het moment dat die snel richting de doelstelling van 2 procent gaat, kunnen centrale banken de teugels laten vieren en kan ook de rust weer terugkeren in de financiële sector. De inflatie zal in de komende maanden sterk afnemen doordat vorig jaar in het tweede kwartaal de prijzen sterk stegen als gevolg van de Russische inval in de Oekraïne. Inmiddels zijn energieprijzen sterk gedaald, zijn er veel minder logistieke problemen en geleidelijk verdwijnen ook eenmalige corona-effecten, waardoor de dienstensector de afgelopen kwartalen een impuls hebben gekregen. Bovendien duurt het 12 tot 18 maanden voordat het volledige effect van de renteverhogingen op de economie wordt gevoeld.

Uiteindelijk zal elke centrale bankier ten aanzien van de bankencrisis stellen dat het hierbij blijft en dat er verder niets aan de hand is. Probleem is dat er zo veel unieke gevallen zijn dat het steeds meer moeite kost om de rust te bewaren. Dergelijke financiële ongelukken zijn een direct gevolg van het monetaire beleid. Vrijwel elke reeks van renteverhogingen in het verleden eindigde dan ook met een financieel ongeluk en dat is dit keer niet anders. Vorig jaar moesten al de Britse pensioenfondsen worden gered. Nu zijn het de regionale banken in de Verenigde Staten. Zo lang het krappe monetaire beleid voortduurt, zullen de partijen die in het verleden – aangemoedigd door de negatieve rente – te veel risico hebben genomen in de problemen komen. Uiteindelijk betekent dit dat de centrale bank geen andere kant op kan dan te stoppen met verkrappen en zelfs de rente moet verlagen.

De bankencrisis zorgt voor een sneller einde aan deze monetaire verkrappingscyclus. Volgens Fed-voorzitter Powell staat de huidige crisis gelijk aan één of twee renteverhogingen. Wel is het aansturen op een zachte landing minder eenvoudig geworden. Er is nu eenmaal meer turbulentie. De kans bestaat dat centrale banken te ver gaan met het verhogen van de rente en een recessie veroorzaken. Zo’n recessie mag niet vergeleken worden met de twee vorige recessies deze eeuw waardoor aandelenkoersen halveerden. Toen was deflatie het probleem, nu is het inflatie. Voor beleggers in aandelen is inflatie eerder een luxe probleem, terwijl inflatie de grote vijand blijft van obligaties. Door alle getroffen maatregelen is het onwaarschijnlijk dat de bankencrisis zorgt voor een noodlanding van de economie, maar de landing – hard of zacht – is wel ingezet.

De besluiten van het Macrocomité van Auréus worden gebruikt voor de invulling van de Actieve portefeuille. In deze portefeuille worden aandelen, obligaties en alternatieve beleggingen over- of onderwogen en kunnen er actieve keuzes worden gemaakt voor bepaalde sectoren, regio’s, obligaties, looptijden ect. Risicobeperking is een belangrijk onderdeel van de Actieve portefeuille. De Markt/Factor portefeuille wijkt slechts beperkt af van de index (MSCI ACWI IMI). Er is sprake van een structurele allocatie naar vijf factoren om de factorpremie op lange termijn te innen. Daarom worden keuzes van het Macrocomité niet meegenomen. Wel wordt er geherbalanceerd wanneer het portefeuillegewicht 10 procent afwijkt van de neutrale allocatie.  De SRI-Impact-portefeuille heeft een focus op duurzame en impactvolle beleggingen/bedrijven, de benchmark voor deze portefeuille is de MSCI ACWI SRI. Om een kern van duurzame SRI-fondsen bevinden zich 6 impactsatellieten. Keuzes gemaakt in het Macrocomité worden voor zover relevant meegenomen in de SRI-Impact-portefeuille. Voor de Individuele Aandelenportefeuille maken wij gebruik van de research en beleggingsfilosofie van Financiële Diensten Amsterdam (FDA). Deze op groei- en kwaliteitsaandelen gerichte research/strategie heeft een allocatie naar Europese en Amerikaanse aandelen. Het doel is de outperformance van de benchmark (MSCI World). Keuzes gemaakt in het Macrocomité ten aanzien van over- of onderwegen van aandelen en obligaties worden meegenomen voor de allocatie in de Individuele Aandelenportefeuille, voor de regio- en de sectorverdeling volgen wij de research van FDA. 

Auréus streeft er naar om correcte en actuele informatie te verstrekken afkomstig van betrouwbare bronnen, maar kan de juistheid en volledigheid van de informatie in deze publicatie niet garanderen. Aan deze publicatie kunnen derhalve geen rechten worden ontleend. Auréus aanvaardt geen aansprakelijkheid voor enige directe of gevolgschade voortvloeiende uit het gebruik van deze publicatie of de inhoud ervan. Deze publicatie is niet bedoeld als een aanbod of verzoek tot aan- of verkoop van een financieel instrument en moet evenmin worden beschouwd als een persoonlijk beleggingsadvies, aangezien de inhoud van deze publicatie niet is toegesneden op de individuele (financiële) situatie en doelstellingen van beleggers. Potentiële beleggers worden er nadrukkelijk op gewezen dat aan beleggen financiële risico’s zijn verbonden. Zij dienen dan ook goed kennis te nemen van de inhoud van relevante informatie over desbetreffende belegging (prospectus, informatiememorandum, essentiële beleggersinformatie, essentiële-informatiedocument etc.) en worden geadviseerd onafhankelijk advies in te winnen om zich een goed oordeel te kunnen vormen over die risico’s en/of deze risico’s passen in/bij hun beleggingsdoelstellingen, financiële situatie, risicoprofiel en risico acceptatie. De waarde van een belegging kan fluctueren. Het is mogelijk dat beleggers bij verkoop of beëindiging van hun belegging minder terugkrijgen dan hun inleg. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst.